Hayatta tıkanıp kaldığında, yeni nefesler, soluklar almalı, kendini ferahlatacak yeni şeyler bulmalı, öncelikle bir mola vermeli ve kendine olabildiğince inanarak, güvenerek, hayatın o engebeli, inişli, çıkışlı yoluna, büyük bir azimle koyulmalıdır insan. Kendine, ilerlemeye teşfik edecek ve onu geliştirmeye, ilerletmeye yöneltecek mühim şeyler bulmalı. Tabii kolay değil, onun bu hayat merdivenindeki adımları ve hayattaki arayışları. Çabalamalı ve "ümitsizlik ağına"kapılmamalı. Ne var ki bu zorlu, engebeli, ancak sonu güzellillerle dolu bu yolda olacaktır onu küçük düşürenler, adını lekelemeye çalışanlar ve tuzak kuranlar. Ama bilmezler ki, Allah'ın tuzak kuranların en hayırlısı olduğunu. Bu yüzden "yılmak" olmamalıdır insanın ilkesi. Çukura düştüğünde, ona yardım edecek, elinden tutup onu yükseltecek vardır muhakkak. Ve bu, "alemlerin rabbi olan Yüce Allah'tan başkası değildir. Şüphesiz, her zaman sabredenlerle, salih amel işleyenlerle, bu hayat yolunda ona inanlar ve ibadet edip ondan umudunu asla kesmeyenlerle beraberdir her daim...

           O yüzden hayat, aslında insanın kişiliğini, tutumunu ve zorluklara karşı duruşunu, tavrını belirler. Insanın, Allah-ü Teâlâ'ya dua etmeyi, ibadet etmeyi, ondan asla umudu kesmemeyi ve en önemlisi de ne zannetiğini değil, ne olduğunu öğretir.

 Kalk, silkelen, kendine gel. Umutsuzluğa sarılma, umutsuzluk şeytandadır. Ümit etmek Allah’tandır. Şems-i Tebrizi